Mohammed El Fazazi, een extremistische geestelijke die in Marokko gevangen zit voor zijn betrokkenheid bij de terroristische aanslagen in Casablanca van 2003, schreef op 21 juli 2009 een brief aan zijn dochter waarin hij bepaalde soorten geweld afzwoor.

 

Mijn dochter heeft mij een aantal vragen voorgelegd met de bedoeling antwoorden te vinden over de toestand van Moslimimmigranten in Duitsland en hun verhouding tot de Duitse staat. Ik beschouw mezelf oprecht gelukkig dat zij deze onderwerpen aan mij heeft voorgelegd omdat dit mij de gelegenheid biedt om mijn gedachten en opvattingen over deze zaken uit te drukken en antwoorden te geven aan hen die daarnaar op zoek zijn.

Allereerst zou ik willen verklaren, dat ik, Mohammed bin Mohammed El Fazazi, de schrijver van deze regels, niet ertoe werd gedwongen om dit hier op te schrijven. Ik sta onder geen enkele druk om dit te schrijven, omdat ik in de gevangenis zit of dat ik onder druk ben gezet om dat te doen of omdat ik iets wil veinzen -- en, als een bewijs hiervan, moeten de logische argumenten en het argument uit de Sharia dienen, die ik hier naar voren zal brengen.

Bovendien is mijn toestand in een Marokkaanse gevangenis een zeer buitengewone toestand, gezien de rechten die ik hier geniet en het respect waarmee ik hier wordt behandeld. Ik heb nergens gebrek aan behalve mijn vrijheid, en ik heb Allah de Almachtige aangeroepen, opdat zij mij zo snel mogelijk zal worden teruggegeven. En wel hierom, omdat iedereen weet, inclusief de Marokkaanse overheid, dat de beschuldigingen tegen mij vanwege de aanslagen in Casablanca, niet in overeenstemming met de waarheid zijn. Het is een grote fout van de kant van de Marokkaanse geheime dienst. Deze fout moet worden rechtgezet.

'Ik ben een Moslim en verder niets'

Wat betreft de vragen naar wat mijn gedachten en religieuze referentiepunten waren voordat ik naar de Duitse stad Hamburg verhuisde, kan ik het volgende zeggen:ik ben een mens wiens persoonlijkheid zich uit verschillende bronnen voedt en misschien kan men samenvattend zeggen dat ik me niet zo zeer op het denken van mensen verlaat zoals ik vertrouw op de argumenten die door mannen naar voren worden gebracht.

Behalve de Koran en de Soena van de profeet volg ik geen bepaalde sjeik. Los daarvan gezien, ben ik een modern mens. 32 jaar lang ben ik leraar Frans en wiskunde geweest, en ik heb mij ook meer dan 30 jaar aan de Da'wa [missie, vert.] en aan het prediken toegewijd onder het toezicht van het Ministerie van Islamitische Zaken in Marokko. In andere woorden: ik ben een Moslim en niets anders. Ik ben geen Salafistische jihadist en ik ben geen traditionele Salafist. Ik  ben geen Moslimbroeder of wat dan ook. Ik ben een Moslim en verder niets.

Wat mijn boeken en mijn toespraken of lezingen betreft, die deels gedachten bevatten die verschrikkelijk waren naar mijn tegenstanders toe, moet men die in de context van die tijd en plaats zien en mag men er niet meer in lezen dan zij werkelijk bevatten. En ik zeg hier openlijk dat ik het doelwit was van gemene aanvallen door linkse kringen in Marokko. Ik ben beledigd, onder druk gezet, en ik werd verkeerd geciteerd in kranten en op forums. En veel van wat ik daarna in boeken heb gezegd was in antwoord op deze aanvallen en een daad van zelfverdediging. En ik geef toe dat ik te ver ben gegaan en het doel voorbij ben geschoten om dat te bestrijden wat ik over mijzelf moest aanhoren van mijn linkse tegenstanders en andere krachten. Dat is dus de context waarin men mijn boeken en mijn artikelen moet begrijpen.

'Ik heb afstand genomen van een aantal van mijn opvattingen'

Zonder twijfel hebben die lange jaren die ik in de gevangenis achter de tralies heb doorgebracht, mij de gelegenheid hebben gegeven om me te bezinnen en rustig na te denken. Ik schaam me niet dat ik mijn gedachtewereld nogmaals overdacht heb en dat ik afstand heb genomen van een aantal van mijn overtuigingen. Dit is een loofwaardige onderneming en geen beklagenswaardige.

Wat de vragen betreft die Moslimimmigranten en de Duitse staat of Westerse staten in het algemeen aangaan: De eersten die deze vragen zouden moeten beantwoorden zijn de geleerden die zelf zijn geëmigreerd, omdat zij veel meer weten over de details en deze specifieke verhoudingen. Zij ervaren het alledaagse leven en de werking van overheidsinstellingen, en ze hebben contact met de bevolking.

Maar als ik er iets persoonlijks over zou moeten zeggen, als iemand die alleen maar twee keer twee weken in Duitsland heeft doorgebracht – niet eens voldoende tijd om mij gelegenheid te geven om de mensen en het land te leren kennen, laat staan de Moslimgemeenschap aldaar – dan zou ik zeggen dat een Moslimimmigrant, waar die ook vandaan mag zijn gekomen, over het algemeen naar Duitsland is gekomen omdat hij daar iets wil leren of daar wil werken, of zich onder medische behandelingen wil laten stellen of om welke reden dan ook. Duitsland heeft hem onder bepaalde voorwaarden toegelaten.

' Duitsland is geen slagveld'

Om deze voorwaarden te formuleren, zijn er bepaalde formulieren ingevuld en bepaalde contracten afgesloten. In deze gevallen hebben we het over gewaarmerkte overeenkomsten waaraan men zich moet houden. In feite is dit wat je noemt een Ahd Amam, een zekerheidsverdrag voor beide kanten, en Allah zegt in zijn geliefde boek: "Jullie, die jezelf zekerheid hebben gegeven, houd jullie aan die overeenkomsten."

Daaruit volgt dat alles wat deze overeenkomst verbreekt – zoals bijvoorbeeld wanneer diefstal halal wordt verklaard, of door toe te staan dat het doden van de  bevolking in de naam van de jihad, of indien men poogt om cellen te bouwen die mensen in een staat van angst en verschrikking brengen, enzovoorts -- in mijn ogen een contractbeuk inhoudt, en verraad is aan datgene waaronder men in de ambassade, in het consulaat of in het immigratiekantoor zijn handtekening heeft gezet.

Duitsland is geen slagveld. Duitsland is een veld om te werken, een school om te leren, workshops om in te investeren, ziekenhuizen voor behandelingen en een markt om goederen te verkopen. Anders gezegd, Duitsland is de plek voor vreedzaam samenleven en een goed leven – vooral gezien tegen de achtergrond dat de Duitse rechters en politie (…) vreemdelingen beschermen en voor hen zorgen.

'Groep van achteromkijkende Idioten'

Natuurlijk zijn er mensen, en dit zijn geen geleerde mensen, die zeggen dat Duitsland een NAVO-lidstaat is en dat Duitsland tot die staten behoort die in Afghanistan tegen Moslims vechten en de staat Israël steunen.

Ik zeg dat dit klopt. Onrecht blijft onrecht en iedereen moet opstaan tegen onrecht, inclusief het Duitse volk. Ik weet dat het (Duitse volk) tegen oorlog en bezetting is en dat ze hun afwijzing van de oorlog in het algemeen meer dan eens publiekelijk hebben uitgedrukt.

Het is de taak van immigranten om met zulke mensen in debat en contact te treden. (En wel) door middel van vreedzame demonstraties, stakingen en protesten die ver weg staan van willekeurige aanslagen, het vermoorden van onschuldige mensen met het argument om kafir, ongelovigen, te doden.

Het verwerpen van de Duitse of andere buitenlandse politiek dient door middel van civiele, vreedzame methoden van weerstand te worden georganiseerd.

De kracht van het argument ligt niet in een geweerkogel, in geweld of in explosievengordels. Die zullen geen veranderingen teweegbrengen. Dat levert alleen maar een bevestiging op van de achterlijkheid van Moslims en hun imago als een groep van achteromkijkende idioten die thuishoren in  grotten en niet in de straten van Hamburg, Frankfort, Berlijn of waar dan ook. Dat is waar het hier om gaat.

'Ik raad allen aan om vreedzaam samen te leven'

Ik wil hier ook nog aan toevoegen in duidelijke taal, dat Hamburg (omdat de vraag die me gesteld werd over Hamburg ging) een stad is waar je een groot aantal religieuze sektes, ideologieën en politieke richtingen aantreft. Los daarvan hebben zich hier ook Islamitische religieuze gemeenschappen gevestigd – die vanuit de redenen die ik al heb genoemd en andere algemeen aanvaarde redenen zijn ontstaan. De moskeeën zijn open, talrijk, en ze worden beschermd. Er is daadwerkelijke vrijheid van religie welke niet bestaat in veel Moslimstaten. De dingen die geleerden en predikers er kunnen zeggen, kunnen in veel Moslimlanden niet worden gezegd.

Er bestaan vele verschillende middelen en mogelijkheden om zichzelf uit te drukken die voor iedereen toegankelijk zijn, wat in de Moslimwereld, wederom, nauwelijks het geval is. Er bestaat geen verbod op de vreedzame promotie van de Islam. Binnen het bereik van toegestane mogelijkheden en algemene verhoudingen tussen gastheer en gast, kan men zijn mening uiten en zijn geloof vertegenwoordigen.

Ik geloof dus niet dat de heersers daar (in Duitsland) hun kantoordeuren of oren voor de verzoeken van de Moslimgemeenschap sluiten. Dit is waarom ik iedereen adviseer vreedzaam samen te leven. Voor eenieder die dat niet kan staat de wijde wereld van Allah open. En wie niets anders wil dan moord, bloed, roof en diefstal, die heeft niets te maken met de religie van Allah de Verhevene – noch in Duitsland noch waar dan ook.

'De hap eten die men zelf verdient smaakt zoet'

Wat het verdienen van een inkomen, werk en werkloosheid betreft, denk ik niet dat het dat het geoorloofd is om zich op de Duitse staat te verlaten, het werken voor levensonderhoud te vermijden om in plaats daarvan een werkeloosheids- of andere uitkering op te eisen. Het is waar dat er een aantal arbeidsgebieden bestaan die voor Moslims ongepast zijn, maar het is ook waar dat er allerlei andere mogelijkheden bestaan om te werken die vanuit een Islamitisch perspectief halal zijn, en dus toegestaan.

Het is beter dat hij (de Moslim) leeft van het werk van zijn handen en het zweet van zijn voorhoofd omdat het goed smaakt en zoet is de eigen mond te vullen.

Wat betreft zij die in de Hamburgse straten denken over de jihad op het pad van God, zij zouden moeten nadenken over het leven zelf op het pad van God, wat de ware jihad op het pad van God is. Het feit dat er in Hamburg 46 gebedsruimten zijn is op zichzelf al een bewijs van de tolerantie die de Duitse staat laat zien jegens Moslims. In welk Islamitisch land dan ook kijkt, daar vind je in geen enkele stad met net zo’n groot aantal kerken. Ik weet het een en ander over de versplintering onder de stichters van deze moskeeën en zelfs binnen enkele moskeegemeenschappen zelf. Het is zelfs zo ver gekomen dat deze fragmentatie één van de karakteristieken van Moslims is geworden. Deze jammerlijke toestand verzwakt de kracht van Moslims.

Zelfs wanneer zij met de Duitse staat over een bepaalde zaak in dialoog willen treden, verwarren ze de staat met al deze conflicten.